नारायण शर्मा
यही २०७९ साल असोज २५ देखि ३१ गतेसम्म नेपाल कम्युनिष्ट पार्टीको जनाधार भएको महासचिव विप्लवको गृहजिल्ला कपिलवस्तुमा पार्टीको सर्वोच्च र सर्वशक्तिमान् अधिवेशन अर्थात् नवौं महाधिवेशन हुने कुरा सार्वजनिक सन्चार-सन्जालमा प्रकाशित यो पोष्टरबाट थाहा भयो र शुभकामना दिन मन लागेकोले हार्दिकतापूर्वक यो शुभकामना दिंदैछु । अन्यथा नलिई कृपया सम्बन्धित सबैले गम्भीरतापूर्वक लिइदिनुहुनेछ भन्ने अपेक्षा गर्दछु ।
महासचिव कमरेड विप्लव तथा अन्य सम्पूर्ण कामरेडहरु लाल अभिवादन !
सर्वप्रथम यहाँहरुको नवौं महाधिवेशन रुपका साथै सारमा, विचारका साथै व्यवहारमा, नीतिका साथै नेतृत्वमा र अझ नेतृत्वको पनि नियतमा, संख्याका साथै गुणमा र वकितम-लिखितमका साथै करितम-फलितममा समेत दिव्य र भव्य रुपमा सफल र सार्थक होस् र एक ऐतिहासिक महाधिवेशन बन्न सकोस् भन्ने हार्दिक शुभकामना !
अहिले यहाँहरुको महाधिवेशनको मूल नारा रहेछ :
एकीकृत जनक्रान्तिको विचारलाई नयाँ उचाइमा विकास गरौं !
अवसरवादलाई परास्त गर्दै पार्टीलाई एकताबद्ध र सुदृढ गरौं !!
प्रथमतः त्यो एकीकृत जनक्रान्तिको विचार र त्यसको विकासको नयाँ उचाइ के हो ? त्यो स्पष्ट गर्न सक्नुहोस् ! आज विश्वका शोषित-पीडित वर्ग राष्ट्र एवं सम्पूर्ण मानवजाति र विश्व-ब्रह्माण्डको लागि नै साम्राज्यवाद, प्रतिक्रियावाद, संशोधनवाद र अवसरवादले नयाँ नयाँ समस्या र चुनौतीहरु सिर्जना गरेका र लादेका छन् । ती शोषण-दमन, अन्याय-अत्याचार, अपमान र असमानतामूलक अमानवीय विचार र व्यवहाररुपी चुनौतीहरुको सार्थक र सफल सामना गर्न साम्राज्यवाद र अवसरवाद विरोधी वर्ग र शक्तिहरुले पनि युगीन विचार र व्यवहारको विकास र अभ्यास नै गर्नु जरुरी हुन्छ । तर त्यो विचारको विकासको नयाँ उचाइ अहिलेको नेपाली क्रान्तिको सन्दर्भमा के हो र कसरी प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्नेमा अझ स्पष्ट हुनु जरुरी छ ।
मलाई लाग्छ, नेपालमा विदेशी साम्राज्यवादी शक्तिकेन्द्रहरुले गरिरहेका विगत लामो समयदेखि हालैसम्मका हस्तक्षेप, हैकम, हालीमुहाली र तीप्रति हाम्रो देसका संसदवादी शासकवर्गले आफ्ना व्यक्तिगत, जातिगत, क्षेत्रगत, धर्मगत र वर्गगत स्वार्थका कारण आत्मसमर्पण गरेका छन् र साम्राज्यवादी-विस्तारवादीहरुको दलाली र दासताको लागि नेपाली शासक वर्गका विभिन्न हिस्साहरुले आपसमा चरम प्रतिस्पर्धा गरिरहेका छन् । यसक्रममा देसका दीनदुखीहरुलाई देखाउँदै आफ्नो क्षुद्र स्वार्थ पूर्तिको लागि उनीहरुले आफ्ना साम्राज्यवादी मालिकहरुसामु देखाइरहेको दामपन्थी र दरिद्र चिन्तन र चरित्र निन्दनीय र भर्त्सनायोग्य छ । नेपालका दलाल शक्तिहरुबीच भर्खरै MCC र नागरिकता विधेयक पास गर्नमा भएको प्रतिस्पर्धाले देस र जनताको अवस्था सम्भवत: इतिहासमै सबैभन्दा बढी गम्भीर र चुनौतीमय छ भन्ने लाग्दछ । यसले गर्दा नै देस सर्वाधिक दर्दनाक र दयनीय अवस्थामा पुग्दैछ ! फलस्वरुप देसको अस्तित्व नै समाप्त हुने चरम खतरा उत्पन्न भएको छ ।
देस र जनताको यस्तो गम्भीरतम अवस्थामा यहाँहरुको वर्तमान नेपाली क्रान्तिको विचार र यसको विकास मुख्यतः साम्राज्यवाद,विस्तारवाद र दलाल पुँजीवादविरोधी जनताको राष्ट्रिय जनवादी क्रान्तिको रुपमा संश्लेषित र नामांकित विचार हो र हुनुपर्छ भन्ने म ठान्दछु ! यसको प्राथमिक कार्यभार देसमा कम्युनिस्ट पार्टी स्थापना भएदेखि विद्यमान रहिआएका र उठाइँदै आएका आधारभूत समस्याहरु खासगरी राष्ट्रियता, जनतन्त्र र जनजीविकाका जल्दाबल्दा समस्याहरुको समाधान गर्नु हो र हुनै पर्छ । राष्ट्रियता कुनै देस/भूगोल, जनसंख्या, जातिभाषा, धर्मसंस्कृति, रीतिरिवाज, इतिहाससभ्यता, ऐतिहासिकसांस्कृतिक मूल्यमान्यता र धरोहर, राष्ट्रिय स्वाभिमान, स्वाधीनता, सार्वभौमिकता, अखन्डता, अस्मिता र स्वत्व-अस्तित्व हो ! यी कुराहरुसँग देसका जनसमुदायहरुका पुस्तौँपुस्तादेखिको अभेद्य सम्बन्ध रहेको हुन्छ किनकि यी कुराहरुको निर्माणमा देशवासीहरुका पुर्खाहरुले रगत पसिना र बुद्धिविवेकको बलिदान गरेका हुन्छन् । यसले गर्दा नै राष्ट्रिय स्वाधीनता र स्वाभिमानको निर्माण, संरक्षण र सम्बर्द्धन गरेको हुन्छ । यो राष्ट्रिय स्वाधीनता भनेको देसको माटो अर्थात् भूगोल, जनसंख्या, भाषा, संस्कृति, इतिहास, ऐतिहासिक र सांस्कृतिक धरोहर सहितको स्वतन्त्रता हो । कसैसँग नझुक्ने आत्मनिर्भर राष्ट्र हुनु भनेको हो । त्यस्तो देसका जनताले आफ्नो बारेमा स्वतन्त्र र भयरहित ढङ्गले निर्णय गर्ने क्षमता राष्ट्रिय सार्वभौमिकता हो । त्यस्तो देस कसैको हस्तक्षेप र षड्यन्त्रका कारण वा कुनै कारणले पनि नटुकृने, नलुटिने र नमिचिने हुनु भनेको राष्ट्रिय अखण्डता हो । देसका ऐतिहासिक, सामाजिक र सांस्कृतिक वीरता र बहादुरी, विचार र भावना, दर्शन र साहित्यसम्बन्धी गौरव, गाथा र गरिमाको समष्टि राष्ट्रिय अस्मिता हो । यसैगरी राष्ट्रिय स्वाभिमान भनेको कसैका सामु कुनै गल्ति न गर्ने वा भनौं कसैप्रति दुर्भाव नराख्ने र कुनै अन्याय वा गल्ती नगर्ने अनि कसैसँग न डर्ने, न झुक्ने, न बिक्ने र न चुक्ने भनेको हो । कुनै देसले जहाँपनि, जहिले पनि र जसरी पनि आफ्नो शिर ठाडो पारेर बोल्न, बाँच्न र बढ्न सक्ने क्षमता र अवस्था राख्दछ भने त्यही नै उसको राष्ट्रिय स्वाभिमान हो । सम्बन्धित देसका जनसमुदायका आफ्ना पितापुर्खादेखि चलिआएको परम्परा, चाडपर्व, रीतिरिवाज र तिनले जनताको दिलदिमागमा पारेको छाप संस्कार-संस्कृति र सभ्यता हो जो मार्न वा मेट्न छिटै र सजिलै सम्भव हुँदैन र त्यसो गर्नु पनि हुँदैन । जहाँसम्म धर्म, संस्कृति, जाति आदिमा देखिने बडप्पन, विकृति, बिज्ञान विरोधी, जनविरोधी र एकताविरोधी जस्ता केही कामकुराहरु हुन्छन् , तिनलाई सुधार्दै लानुपर्ने हुन्छ ।
जे होस्, उपरोक्त समग्र पक्षहरुको समष्टिबाटै राष्ट्रिय स्वत्व र अस्तित्वको सिर्जना भएको हुन्छ ! जब कुनै देसको स्वत्व-अस्तित्व नै गुम्छ, तब सबै कुरा गुम्छ ! त्यसैले यसको जगेर्ना गर्नुपर्ने अहम र प्रथम दायित्व क्रान्तिकारी कम्युनिस्टहरुको हुन्छ । यस कुरालाई माओले जनवादी क्रान्तिका मुख्य दुई कार्यभारमध्ये पहिलो राष्ट्रिय स्वाधीनताको प्राप्ति हो र यसका लागि साम्राज्यवादी-उपनिवेसवादीहरुका विरुद्ध राष्ट्रिय मुक्तियुद्ध नै लड्नु पर्ने निष्कर्षमा पुगेर लडाइँ गरी देसलाई स्वतन्त्र र मुक्त पार्नु भएको कुरालाई गहिरो, दरो र दीगो रुपमा आत्मसात गर्नुपर्दछ । त्यसैले हामीले पनि नेपाल र नेपाली राष्ट्रियताको संरक्षण र सम्बर्द्धन गर्नु नै अहिलेको नेपालको प्राथमिक र प्रमुख आवश्यकता हो भन्ने मलगायत हाम्रो ठुलो क्रान्तिकारी देसभक्त पंक्तिलाई भित्री दिलदिमाग देखि नै लागेको छ । तत्पश्चात जनतन्त्र र जनजीविकाको कुरा आउँछ । जनतन्त्र/जनवाद/लोकतन्त्र (democracy) भनेको एउटै कुरा हो । यसमा जनताबाट निर्वाचित जनताकै छोराछोरीले निश्चित समयावधिसम्म शासन गर्ने व्यवस्था गरिएको हुन्छ । यसो गर्नु भनेको देसमा नागरिक शासन स्थापना र संचालन गर्नु भनेको हो । यो भनेको सरकारमा रहेका सिमित संख्याका निर्वाचित नागरिकहरुद्वारा देसका सम्पूर्ण नागरिक-जनसमुदायहरुको राजनीतिक, आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक स्वतन्त्रता, समानता र न्यायको प्राप्ति, संरक्षण र सम्बर्द्धन गर्ने भनेको हो । यसरी नै जनजीविका भनेको मान्छे आधुनिक युगको मान्छेको रुपमा बाँच्नको लागि नभै नहुने कुराहरुको व्यवस्था गर्ने भनेको हो । ती कुराहरु हुन्- गास, बास, कपास, शिक्षा, दीक्षा, सुस्वास्थ्य, रोजगारी, संस्कार, समृद्धि, सुखशान्ति र सम्मान आदि । यी सबैको सुनिश्चित गर्दै आत्मनिर्भर र दीगो विकासद्वारा समग्र र यथेष्ट समृद्धि प्राप्त गर्दै समाजवाद-साम्यवादको दिशामा अघि बढ्ने विचार र व्यवस्था हुनुपर्छ भन्ने मसहित थुप्रै स्वतन्त्र, स्वाभिमानी र सचेत कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरुलाई लागिरहेको कुरा हो । महाधिवेशनले नेपालमा अहिले यस्तो व्यवस्था ल्याउनको लागि अहिलेको राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय परिस्थितिको यथातथ्य विश्लेषण गरोस् । वर्तमान नेपालको वर्गविश्लेषण र राजनीतिक विश्लेषण पनि तथ्य-तथ्यांकमा आधारित भएर गर्न सकोस् ! राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय आधारभूत, प्रधान र गौण अन्तर्विरोध पहिल्याउन सकोस् । मुख्य दुश्मन र सहायक दुश्मन एवं मुख्य मित्र र सहायक मित्रहरुको पहिचान गर्न सकोस् । मुख्य मित्रशक्ति (आफ्नो पंक्ति ) लाई एकताबद्ध, सुदृढ र सबल पारी निर्णायकरुपले संघर्ष गरी सफलता र विजय प्राप्त गरेर सम्भावित प्रतिक्रान्ति र प्रतिगमनलाई रोक्दै र ठोक्दै निरन्तर क्रान्तिको बाटोमा अघि बढेर विजय हासिल गरी समाजवाद-साम्यवादसम्म पुग्नको लागि अहिले देखि नै प्रमुख दुश्मनलाई एक्लाउन, कमजोर पार्न र सिद्धाउन सम्पूर्ण मित्र शक्तिहरु र सहायक दुश्मनहरुलाई समेत साथ, सहयोग र समर्थन लिएर लड्ने रणनीति, कार्यनीति सहितको क्रान्तिकारी र देसमुखी नीति, नेतृत्व, संगठन र संघर्षका कार्यक्रम र कार्ययोजना बनाउन सफल हुनुहोस् ! आज देसका मुख्य दुश्मन इन्डो-पश्चिमा साम्राज्यवाद र तिनका नेपाली भेषका संसदवादी दलाल पार्टी र भ्रष्ट नेताहरु, देसी-विदेसी मालिकहरुका दास बने-बनाइएका नोकरशाहहरु, राष्ट्रिय-अन्तर्राष्ट्रिय माफियाहरु, घुस-कमिशनखोर नेता, कार्यकर्ता र कर्मचारीहरु, सूदखोर साहुमहाजनहरु, कालाबजारिया र ठेकेदारहरु आदि भएको निर्क्योल गर्दै ती सबैलाई ठिक ठिक रुपले चिन्ने, एक एक गरी बिन्ने र पालैपालो हान्ने कामकुरामा प्रतिबद्ध र कटिबद्ध हुन यहाँहरुको नवौं महाधिवेशन सफल र सार्थक होस् भन्ने हार्दिक शुभकामना छ !
यसक्रममा महाधिवेशनले पार्टी संगठन पनि नयाँ, सिद्धान्तनिष्ठ, व्यवहारपरक, जनसेवी, क्रान्तिकारी र शक्तिशाली बनाउने नीति लिनैपर्छ ! जनताबाट जबर्जस्ति केही नलिएर दुश्मनबाट कब्जा गरी नेताहरुको सुख-शयलमा होइन क्रान्ति र पार्टीको अत्यावश्यक कार्यमा खर्च गर्ने कुरामा पूर्ण सचेत र अनुशासित हुनै पर्छ ।
नेपाल कम्युनिष्ट पार्टीको नवौं महाधिवेशन सफलताको शुभकामना !
२०७९ आश्विन १४ गते, शुक्रबार
40
Shares
facebook sharing buttonsharethis sharing button
नारायण शर्मा
यही २०७९ साल असोज २५ देखि ३१ गतेसम्म नेपाल कम्युनिष्ट पार्टीको जनाधार भएको महासचिव विप्लवको गृहजिल्ला कपिलवस्तुमा पार्टीको सर्वोच्च र सर्वशक्तिमान् अधिवेशन अर्थात् नवौं महाधिवेशन हुने कुरा सार्वजनिक सन्चार-सन्जालमा प्रकाशित यो पोष्टरबाट थाहा भयो र शुभकामना दिन मन लागेकोले हार्दिकतापूर्वक यो शुभकामना दिंदैछु । अन्यथा नलिई कृपया सम्बन्धित सबैले गम्भीरतापूर्वक लिइदिनुहुनेछ भन्ने अपेक्षा गर्दछु ।
महासचिव कमरेड विप्लव तथा अन्य सम्पूर्ण कामरेडहरु लाल अभिवादन !
सर्वप्रथम यहाँहरुको नवौं महाधिवेशन रुपका साथै सारमा, विचारका साथै व्यवहारमा, नीतिका साथै नेतृत्वमा र अझ नेतृत्वको पनि नियतमा, संख्याका साथै गुणमा र वकितम-लिखितमका साथै करितम-फलितममा समेत दिव्य र भव्य रुपमा सफल र सार्थक होस् र एक ऐतिहासिक महाधिवेशन बन्न सकोस् भन्ने हार्दिक शुभकामना !
अहिले यहाँहरुको महाधिवेशनको मूल नारा रहेछ :
एकीकृत जनक्रान्तिको विचारलाई नयाँ उचाइमा विकास गरौं !
अवसरवादलाई परास्त गर्दै पार्टीलाई एकताबद्ध र सुदृढ गरौं !!
प्रथमतः त्यो एकीकृत जनक्रान्तिको विचार र त्यसको विकासको नयाँ उचाइ के हो ? त्यो स्पष्ट गर्न सक्नुहोस् ! आज विश्वका शोषित-पीडित वर्ग राष्ट्र एवं सम्पूर्ण मानवजाति र विश्व-ब्रह्माण्डको लागि नै साम्राज्यवाद, प्रतिक्रियावाद, संशोधनवाद र अवसरवादले नयाँ नयाँ समस्या र चुनौतीहरु सिर्जना गरेका र लादेका छन् । ती शोषण-दमन, अन्याय-अत्याचार, अपमान र असमानतामूलक अमानवीय विचार र व्यवहाररुपी चुनौतीहरुको सार्थक र सफल सामना गर्न साम्राज्यवाद र अवसरवाद विरोधी वर्ग र शक्तिहरुले पनि युगीन विचार र व्यवहारको विकास र अभ्यास नै गर्नु जरुरी हुन्छ । तर त्यो विचारको विकासको नयाँ उचाइ अहिलेको नेपाली क्रान्तिको सन्दर्भमा के हो र कसरी प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्नेमा अझ स्पष्ट हुनु जरुरी छ ।
मलाई लाग्छ, नेपालमा विदेशी साम्राज्यवादी शक्तिकेन्द्रहरुले गरिरहेका विगत लामो समयदेखि हालैसम्मका हस्तक्षेप, हैकम, हालीमुहाली र तीप्रति हाम्रो देसका संसदवादी शासकवर्गले आफ्ना व्यक्तिगत, जातिगत, क्षेत्रगत, धर्मगत र वर्गगत स्वार्थका कारण आत्मसमर्पण गरेका छन् र साम्राज्यवादी-विस्तारवादीहरुको दलाली र दासताको लागि नेपाली शासक वर्गका विभिन्न हिस्साहरुले आपसमा चरम प्रतिस्पर्धा गरिरहेका छन् । यसक्रममा देसका दीनदुखीहरुलाई देखाउँदै आफ्नो क्षुद्र स्वार्थ पूर्तिको लागि उनीहरुले आफ्ना साम्राज्यवादी मालिकहरुसामु देखाइरहेको दामपन्थी र दरिद्र चिन्तन र चरित्र निन्दनीय र भर्त्सनायोग्य छ । नेपालका दलाल शक्तिहरुबीच भर्खरै MCC र नागरिकता विधेयक पास गर्नमा भएको प्रतिस्पर्धाले देस र जनताको अवस्था सम्भवत: इतिहासमै सबैभन्दा बढी गम्भीर र चुनौतीमय छ भन्ने लाग्दछ । यसले गर्दा नै देस सर्वाधिक दर्दनाक र दयनीय अवस्थामा पुग्दैछ ! फलस्वरुप देसको अस्तित्व नै समाप्त हुने चरम खतरा उत्पन्न भएको छ ।
देस र जनताको यस्तो गम्भीरतम अवस्थामा यहाँहरुको वर्तमान नेपाली क्रान्तिको विचार र यसको विकास मुख्यतः साम्राज्यवाद,विस्तारवाद र दलाल पुँजीवादविरोधी जनताको राष्ट्रिय जनवादी क्रान्तिको रुपमा संश्लेषित र नामांकित विचार हो र हुनुपर्छ भन्ने म ठान्दछु ! यसको प्राथमिक कार्यभार देसमा कम्युनिस्ट पार्टी स्थापना भएदेखि विद्यमान रहिआएका र उठाइँदै आएका आधारभूत समस्याहरु खासगरी राष्ट्रियता, जनतन्त्र र जनजीविकाका जल्दाबल्दा समस्याहरुको समाधान गर्नु हो र हुनै पर्छ । राष्ट्रियता कुनै देस/भूगोल, जनसंख्या, जातिभाषा, धर्मसंस्कृति, रीतिरिवाज, इतिहाससभ्यता, ऐतिहासिकसांस्कृतिक मूल्यमान्यता र धरोहर, राष्ट्रिय स्वाभिमान, स्वाधीनता, सार्वभौमिकता, अखन्डता, अस्मिता र स्वत्व-अस्तित्व हो ! यी कुराहरुसँग देसका जनसमुदायहरुका पुस्तौँपुस्तादेखिको अभेद्य सम्बन्ध रहेको हुन्छ किनकि यी कुराहरुको निर्माणमा देशवासीहरुका पुर्खाहरुले रगत पसिना र बुद्धिविवेकको बलिदान गरेका हुन्छन् । यसले गर्दा नै राष्ट्रिय स्वाधीनता र स्वाभिमानको निर्माण, संरक्षण र सम्बर्द्धन गरेको हुन्छ । यो राष्ट्रिय स्वाधीनता भनेको देसको माटो अर्थात् भूगोल, जनसंख्या, भाषा, संस्कृति, इतिहास, ऐतिहासिक र सांस्कृतिक धरोहर सहितको स्वतन्त्रता हो । कसैसँग नझुक्ने आत्मनिर्भर राष्ट्र हुनु भनेको हो । त्यस्तो देसका जनताले आफ्नो बारेमा स्वतन्त्र र भयरहित ढङ्गले निर्णय गर्ने क्षमता राष्ट्रिय सार्वभौमिकता हो । त्यस्तो देस कसैको हस्तक्षेप र षड्यन्त्रका कारण वा कुनै कारणले पनि नटुकृने, नलुटिने र नमिचिने हुनु भनेको राष्ट्रिय अखण्डता हो । देसका ऐतिहासिक, सामाजिक र सांस्कृतिक वीरता र बहादुरी, विचार र भावना, दर्शन र साहित्यसम्बन्धी गौरव, गाथा र गरिमाको समष्टि राष्ट्रिय अस्मिता हो । यसैगरी राष्ट्रिय स्वाभिमान भनेको कसैका सामु कुनै गल्ति न गर्ने वा भनौं कसैप्रति दुर्भाव नराख्ने र कुनै अन्याय वा गल्ती नगर्ने अनि कसैसँग न डर्ने, न झुक्ने, न बिक्ने र न चुक्ने भनेको हो । कुनै देसले जहाँपनि, जहिले पनि र जसरी पनि आफ्नो शिर ठाडो पारेर बोल्न, बाँच्न र बढ्न सक्ने क्षमता र अवस्था राख्दछ भने त्यही नै उसको राष्ट्रिय स्वाभिमान हो । सम्बन्धित देसका जनसमुदायका आफ्ना पितापुर्खादेखि चलिआएको परम्परा, चाडपर्व, रीतिरिवाज र तिनले जनताको दिलदिमागमा पारेको छाप संस्कार-संस्कृति र सभ्यता हो जो मार्न वा मेट्न छिटै र सजिलै सम्भव हुँदैन र त्यसो गर्नु पनि हुँदैन । जहाँसम्म धर्म, संस्कृति, जाति आदिमा देखिने बडप्पन, विकृति, बिज्ञान विरोधी, जनविरोधी र एकताविरोधी जस्ता केही कामकुराहरु हुन्छन् , तिनलाई सुधार्दै लानुपर्ने हुन्छ ।
जे होस्, उपरोक्त समग्र पक्षहरुको समष्टिबाटै राष्ट्रिय स्वत्व र अस्तित्वको सिर्जना भएको हुन्छ ! जब कुनै देसको स्वत्व-अस्तित्व नै गुम्छ, तब सबै कुरा गुम्छ ! त्यसैले यसको जगेर्ना गर्नुपर्ने अहम र प्रथम दायित्व क्रान्तिकारी कम्युनिस्टहरुको हुन्छ । यस कुरालाई माओले जनवादी क्रान्तिका मुख्य दुई कार्यभारमध्ये पहिलो राष्ट्रिय स्वाधीनताको प्राप्ति हो र यसका लागि साम्राज्यवादी-उपनिवेसवादीहरुका विरुद्ध राष्ट्रिय मुक्तियुद्ध नै लड्नु पर्ने निष्कर्षमा पुगेर लडाइँ गरी देसलाई स्वतन्त्र र मुक्त पार्नु भएको कुरालाई गहिरो, दरो र दीगो रुपमा आत्मसात गर्नुपर्दछ । त्यसैले हामीले पनि नेपाल र नेपाली राष्ट्रियताको संरक्षण र सम्बर्द्धन गर्नु नै अहिलेको नेपालको प्राथमिक र प्रमुख आवश्यकता हो भन्ने मलगायत हाम्रो ठुलो क्रान्तिकारी देसभक्त पंक्तिलाई भित्री दिलदिमाग देखि नै लागेको छ । तत्पश्चात जनतन्त्र र जनजीविकाको कुरा आउँछ । जनतन्त्र/जनवाद/लोकतन्त्र (democracy) भनेको एउटै कुरा हो । यसमा जनताबाट निर्वाचित जनताकै छोराछोरीले निश्चित समयावधिसम्म शासन गर्ने व्यवस्था गरिएको हुन्छ । यसो गर्नु भनेको देसमा नागरिक शासन स्थापना र संचालन गर्नु भनेको हो । यो भनेको सरकारमा रहेका सिमित संख्याका निर्वाचित नागरिकहरुद्वारा देसका सम्पूर्ण नागरिक-जनसमुदायहरुको राजनीतिक, आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक स्वतन्त्रता, समानता र न्यायको प्राप्ति, संरक्षण र सम्बर्द्धन गर्ने भनेको हो । यसरी नै जनजीविका भनेको मान्छे आधुनिक युगको मान्छेको रुपमा बाँच्नको लागि नभै नहुने कुराहरुको व्यवस्था गर्ने भनेको हो । ती कुराहरु हुन्- गास, बास, कपास, शिक्षा, दीक्षा, सुस्वास्थ्य, रोजगारी, संस्कार, समृद्धि, सुखशान्ति र सम्मान आदि । यी सबैको सुनिश्चित गर्दै आत्मनिर्भर र दीगो विकासद्वारा समग्र र यथेष्ट समृद्धि प्राप्त गर्दै समाजवाद-साम्यवादको दिशामा अघि बढ्ने विचार र व्यवस्था हुनुपर्छ भन्ने मसहित थुप्रै स्वतन्त्र, स्वाभिमानी र सचेत कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरुलाई लागिरहेको कुरा हो । महाधिवेशनले नेपालमा अहिले यस्तो व्यवस्था ल्याउनको लागि अहिलेको राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय परिस्थितिको यथातथ्य विश्लेषण गरोस् । वर्तमान नेपालको वर्गविश्लेषण र राजनीतिक विश्लेषण पनि तथ्य-तथ्यांकमा आधारित भएर गर्न सकोस् ! राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय आधारभूत, प्रधान र गौण अन्तर्विरोध पहिल्याउन सकोस् । मुख्य दुश्मन र सहायक दुश्मन एवं मुख्य मित्र र सहायक मित्रहरुको पहिचान गर्न सकोस् । मुख्य मित्रशक्ति (आफ्नो पंक्ति ) लाई एकताबद्ध, सुदृढ र सबल पारी निर्णायकरुपले संघर्ष गरी सफलता र विजय प्राप्त गरेर सम्भावित प्रतिक्रान्ति र प्रतिगमनलाई रोक्दै र ठोक्दै निरन्तर क्रान्तिको बाटोमा अघि बढेर विजय हासिल गरी समाजवाद-साम्यवादसम्म पुग्नको लागि अहिले देखि नै प्रमुख दुश्मनलाई एक्लाउन, कमजोर पार्न र सिद्धाउन सम्पूर्ण मित्र शक्तिहरु र सहायक दुश्मनहरुलाई समेत साथ, सहयोग र समर्थन लिएर लड्ने रणनीति, कार्यनीति सहितको क्रान्तिकारी र देसमुखी नीति, नेतृत्व, संगठन र संघर्षका कार्यक्रम र कार्ययोजना बनाउन सफल हुनुहोस् ! आज देसका मुख्य दुश्मन इन्डो-पश्चिमा साम्राज्यवाद र तिनका नेपाली भेषका संसदवादी दलाल पार्टी र भ्रष्ट नेताहरु, देसी-विदेसी मालिकहरुका दास बने-बनाइएका नोकरशाहहरु, राष्ट्रिय-अन्तर्राष्ट्रिय माफियाहरु, घुस-कमिशनखोर नेता, कार्यकर्ता र कर्मचारीहरु, सूदखोर साहुमहाजनहरु, कालाबजारिया र ठेकेदारहरु आदि भएको निर्क्योल गर्दै ती सबैलाई ठिक ठिक रुपले चिन्ने, एक एक गरी बिन्ने र पालैपालो हान्ने कामकुरामा प्रतिबद्ध र कटिबद्ध हुन यहाँहरुको नवौं महाधिवेशन सफल र सार्थक होस् भन्ने हार्दिक शुभकामना छ !
यसक्रममा महाधिवेशनले पार्टी संगठन पनि नयाँ, सिद्धान्तनिष्ठ, व्यवहारपरक, जनसेवी, क्रान्तिकारी र शक्तिशाली बनाउने नीति लिनैपर्छ ! जनताबाट जबर्जस्ति केही नलिएर दुश्मनबाट कब्जा गरी नेताहरुको सुख-शयलमा होइन क्रान्ति र पार्टीको अत्यावश्यक कार्यमा खर्च गर्ने कुरामा पूर्ण सचेत र अनुशासित हुनै पर्छ ।
नारामा भनिएजस्तो अवसरवादलाई परास्त गर्ने पक्कै हो तर त्यो अवसरवादलाई परास्त किन र कसरी गर्ने भन्ने प्रश्न गम्भीर छ ! चुनावी पार्टी बनाएर शान्तिपूर्ण गतिविधि गर्न र संसदीय सत्ता सुखभोग गर्नलाई अवसरवादलाई परास्त गर्ने हो भने त्यसको कुनै अर्थ छैन । होइन, क्रान्तिकारी पार्टी बनाएर क्रान्ति नै गर्ने हो र उपयुक्त र आवश्यक घडीमा हतियारबद्ध संघर्ष पनि गर्नको लागि अवसरवादलाई परास्त गर्ने हो भने त्यो बिल्कुल ठिक छ । तर कहाँ र कस्तो छ त्यो अवसरवाद भन्ने कुरा पत्ता लगाएर ठोक्ने कुरा महत्वपूर्ण हुन्छ । घोषित अवसरवादभन्दा छद्म अवसरवाद अनि बाह्य अवसरवाद भन्दा भित्री अवसरवाद बढी घातक हुने हुनाले ख्याल गर्नु जरुरी छ ! वास्तवमा आज साम्राज्यवादले घुसाएका वा आफै साम्राज्यवादी उपभोक्तावाद, दलाली, भ्रष्टाचार, सत्ता र शक्ति आदिको प्रयोग, प्रकोप र प्रदूषणबाट विकृत भएका नेता-कार्यकर्ताहरु माओकै नेतृत्वको चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीमा प्रवेश पाएर पकड जमाएझैं र तपाइँ-हामी पनि नेता भएकै पार्टीका सर्वोच्च नेता प्रचण्डलाई देवत्वकरण गर्दा उनी र उनको ग्याङभित्रै अवसरवाद र सत्तासुखभोगवादले हुर्कने मौका पाएझैं गरी पार्टीको माथिल्लो तहमै अवसरवाद जन्मन र हावी हुन सक्ने खतरालाई नजर अन्दाज गर्नु ठुलो भूल हुन्छ । यससिलसिलामा माओको सांस्कृतिक क्रान्ति र त्यस दौरानमा लगाइएको “बुर्जुवा हेडक्वाटरमाथि बम बर्साऊ” भन्ने जस्तो गम्भीर र भयावह नाराको मर्म बोध गरेर चल्नु र हामीले पनि प्रचण्डको वर्गीय र राष्ट्रिय आत्मसमर्पणवाद विरुद्ध विद्रोह गरेको कुरालाई स्मरण गर्नु अति आवश्यक छ । तर ठिक यहींनेर हुने केही अतिवादहरुबाट भने बच्नु जरुरी हुन्छ । एउटा अतिवाद हो भिन्नमत राख्नेजतिलाई अवसरवादी देख्ने । दोस्रो अतिवाद हो भित्रका अवसरवादीलाई नदेख्ने तर बाहिरकालाई मात्र देख्ने । तेस्रो अतिवाद हो आफ्नो मतका चरम अवसरवादीलाई पनि नदेख्ने तर अर्को मतका थोरै कमजोरी भएकालाई पनि घोर अवसरवादी देख्ने । यसरी नै चौथो अवसरवाद हो आफ्ना गल्तिकमजोरी ढाकछोप गर्न अर्कालाई अवसरवादी करार गर्ने, जस्तो कि नेकपाको पाँचौं महाधिवेशनमा भएको थियो । जे होस्, जहाँ भएपनि अवसरवाद र अवसरवादी खतरनाक नै हुन्छन् । स्मरणीय छ कि बाह्य दुश्मनभन्दा भित्री दुश्मन खतरनाक भएझैं पार्टी भित्र लुकेर बसेको छद्म अवसरवाद पार्टी र क्रान्तिको लागि सर्वाधिक खतरनाक हुने हुनाले तिनलाई समयमै चिन्न, बिन्न र हान्न सक्नुपर्छ ! फेरि यहींनेर एउटा यो कुरामा ख्याल गर्नु पर्छ कि धान खाने मुसो चोट पाउने भ्यागुतो हुनुहुन्न र थोरै गल्तीको धेरै सजाय गरिनु पनि हुन्न ।
यसरी मात्रै अवसरवादमाथि दीगो विजय प्राप्त हुन सक्तछ र पार्टीमा क्रान्तिकारीहरुको पकड मजबुत बनाइरहन सकिन्छ । यसरी र यसरी मात्र कुनैपनि क्रान्तिकारी पार्टी साँचोरुपमा एकताबद्ध र सुदृढ बन्न सक्छ ! तत्पश्चात् पार्टीलाई थप शक्तिशाली बनाउन आधारभूत रुपमा समान सिद्धान्त भएका क्रान्तिकारी पार्टी र व्यक्ति-व्यक्तित्वहरुबिच एकीकरण र ध्रुवीकरण पनि त्यत्तिकै जरुरी छ । सम्पूर्ण कुराहरु त जति सानो पार्टी र जति मिल्दा नेताहरुबिच पनि मिल्दैनन् । किनकि, अन्तर्विरोध सार्वभौम हुन्छ र पार्टी स्वयं विपरीतहरुबिचको एकत्व हो जहाँ एकता र संघर्ष भैनैरहन्छ । त्यसैले त पार्टीभित्रको अन्तरसंघर्षबारे क. माओले सयौं फूललाई फुल्न दिने र बिषालु झारपातलाई मात्र गोडेर फाल्नु पर्ने कुरा गर्नुभएको थियो । एउटा सुदृढ र जनतामा झ्याङ्गिएको शक्तिशाली क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट पार्टीले मात्र आजका शक्तिशाली वैदेशिक साम्राज्यवाद र घरेलु प्रतिक्रियावादलाई छल्दै र ढाल्दै क्रान्ति सम्पन्न गरी बचाउने र विस्तार गर्ने ऐतिहासिक कार्यभारको नेतृत्व गर्न सक्तछ । तर यत्तिले मात्र पनि पुग्दैन ! यसपछि साम्राज्यवाद र घरेलु प्रतिकृयावाद विरोधी देशभक्त र जनवादी (democratic ) शक्तिहरुबिचमा पनि एउटा शक्तिशाली संयुक्त क्रान्तिकारी मोर्चा पनि अत्यावश्यक हुन्छ । त्यसैले नवौं महाधिवेशनले क्रान्तिकारीहरुको एकीकरण र ध्रुवीकरण अनि संयुक्त क्रान्तिकारी मोर्चा निर्माणमा तत्कालैदेखि जिम्मेवार पहल लिने निर्णय गरोस् भन्ने कामना छ । महाधिवेशनले नेताकार्यकर्ताहरुलाई विभिन्न मित्र शक्तिहरुका बिचमा आग्रह-पूर्वाग्रह राख्ने, आक्रोश र प्रतिशोध साँध्नेजस्ता चिन्तन-प्रवृत्ति र संस्कार-संस्कृतिबाट माथि उठ्न सिकाओस् र आपसमा सहकार्य र सहसंघर्षको भावना बढाउन सकोस् !
यसपछिको पालो आउँछ क्रान्तिकारी सेना निर्माण र संघर्ष संचालन आदिको !
क्रान्तिकारी सेना सर्वप्रथम क्रान्तिकारी विचार, भावना र लक्षले ओतप्रोत भएको हुनुपर्छ । गोर्कीले भनेझैं हाम्रो सेनाले “हातलाई सशस्त्र पार्नुभन्दा पहिले दिमागलाई सशस्त्र पार्नुपर्छ”। यो अत्यन्त अनुशासित र जिम्मेवार हुनुपर्छ । यसरी नै एउटा हतियारधारी व्यक्ति वा शक्ति त्यत्तिकै संवेदनशील, गम्भीर र लौह अनुशासित पनि हुनैपर्छ । साथै यसलाई पार्टीले सचेतता र योजनाबद्धताका साथ परिचालन गर्नुपर्दछ । क्रान्तिकारी पार्टी र संयुक्त मोर्चा अनि सेना निर्माण र परिचालनसम्बन्धी नीति अर्थात् सशस्त्र संघर्षको नीति खुला हुनुपर्छ भने गतिविधि भने मूलतः भूमिगत हुनुपर्दछ । स्मरणीय छ शान्तिपूर्ण, वैधानिक, सहरिया, खुला र संसदीय संगठन र संघर्ष (चुनाव आदि) निर्णायक हुन सक्तैनन् भन्ने कुरा स्वत: सिद्ध नै छ ।
जहाँसम्म नेपालमा संयुक्त, सशक्त र व्यापक जन आन्दोलनबाट थोरै-धेरै परिवर्तन भएको ऐतिहासिक सन्दर्भ छ, त्यसको महत्वपूर्ण भूमिका भएपनि त्यसलाई निष्कर्षमा पुग्नेगरी निर्णायक बनाउन सशस्त्र संगठन र संघर्षको नै मुख्य भूमिका हुन्छ भन्ने कुरा मालेमावादको सार्वभौम सच्चाई र हाम्रै देसको दसबर्षे महान् जनयुद्धबाट अढाईसय बर्षसम्म जरा गाडेर बसेको एकीकृत र केन्द्रीकृत राजतन्त्रात्मक शासन व्यवस्थालाई ढालेर संघीय गणतन्त्रात्मक शासन व्यवस्थालाई स्थापना गरेको आफ्नै अनुभवजन्य सच्चाई हो । यसलाई दृढतापूर्वक अवलम्बन र कार्यान्वयन गर्नुपर्छ ।
अहिले हाम्रो देसको परिस्थिति निक्कै नै तरल तर विष्फोटक बनेको छ । राष्ट्रघाती MCC, SPP र नागरिकता विधेयकलाई स्वीकृत गरिएको छ । अरुण तेस्रो-चौथो, पश्चिम सेती, अपरकर्णाली आदि भारत-पोषक सन्धि-सम्झौता सम्पन्न भएका छन् । कालापानी, सुस्ता लगायतका ६ दर्जन स्थानका नेपाली भूमिमाथि भारतीय विस्तारवादी अतिक्रमण भएको छ र त्यसप्रति दलाल सरकारहरुले आत्मसमर्पण गरेका छन् । यी राष्ट्रघाती कुकृत्यहरुका साथै भ्रष्टाचार, अनियमितता, घुसखोरी, कमिसनखोरी, करछली, कालाबजारी, मिटरब्याजे सूदखोरी, चिनीमिलहरुको ठगीलगायतका जनजीविकाघाती अपराधहरु गर्ने-गराउने गरेर जनजीवन तवाह पारिएको छ । लोकतन्त्र-जनतन्त्रका नाममा नेता-शासकहरुबाट सडकमा मात्र होइन, सदनदेखि सरकार र संचार-सन्जालसम्ममा भए-गरेका र हुँदै गरेका निरंकुश र फासिवादी दमन र दादागिरीपूर्ण कामकार्वाही एवं अझै सामाजिक संजालका अभिव्यक्तिहरुमा समेत अंकुश लगाउने हाल भैरहेको दुस्प्रयास जगजाहेर छ । साथै स्वयं यहाँहरु आफैसँग गरेको सम्झौताअनुसार राजबन्दीहरुलाई रिहा नगरेर गैरकानूनी र अनैतिक रुपले थुनिनै रहेको छ र शान्तिपूर्ण गतिविधिहरुमाथि दमन गर्दै पुराना खारेज भैसकेका मुद्दाहरुलाई ब्युँझाएर यहाँहरु स्वयंलाई भूमिगत हुन बाध्य बनाएको छ । यी सब लोकतन्त्रविरोधी, जनविरोधी र राष्ट्रविरोधी अपराधहरु हुनुमा साम्राज्यवाद, विस्तारवाद र तिनका दलालहरु यी सरकार, सदन र प्राय: सबै सर्वोच्च अंग र तिनका नेतृत्वहरुमा हावीभै हुकुम-हैकम चलाउँदै हालीमुहाली हुनु नै मुख्य कारण रहेका छन् । त्यसैले यी दलालहरु र यिनका विदेसी प्रभुहरुका उक्त ज्यादतीपूर्ण हरकतहरुका कारण देस र जनता अब उप्रान्त यही रुपमा बस्न र बाँच्न नै नसक्ने र विद्रोहमा उत्रनै पर्ने बाध्यात्मक अवस्था छ ।
यस कुरालाई गहिरोसँग आत्मसात् गर्दै विष्फोट र विद्रोहको यो अवश्यम्भावी सम्भावनालाई पक्रने र नेतृत्व गर्ने कुरामा उच्च गम्भीरता र प्राथमिकता दिई संयुक्त र स्वतन्त्र अनि शान्तिपूर्ण र सशस्त्र दुवैरुपमा निर्णायक संघर्ष गर्ने नीति लिन महाधिवेशन सफल होस् र नेतृत्वलाई यस दिशामा जान प्रेरित र उत्साहित मात्र होइन बाध्य नै पार्न सकोस् भन्ने उत्कट अभिलाषा व्यक्त गर्न चाहन्छु ।
अन्तमा, अहिलेको यो विष्फोटक स्थितिलाई ठिक ढङ्गले निकास दिने एउटा मार्ग चित्र पनि यस नवौं महाधिवेशनले दिन सकोस् भन्ने चाहन्छु । मेरो विचारमा तात्कालिक कार्यनीतिक मार्गचित्र यसप्रकार हुनुपर्छ :
१. विदेसमुखी वर्तमान व्यवस्था विस्थापित गरी सच्चा स्वदेशमुखी जनताको राष्ट्रवादी/राष्ट्रिय लोकतान्त्रिक/जनवादी व्यवस्थाको स्थापना गर्ने ।
२. वर्तमान दलाल सरकारको विघटन गरी नयाँ स्वाधीन संयुक्त अन्तरिम सरकारको गठन गर्ने ।
३. विद्यमान गैर जिम्मेवार राष्ट्रिय सभा खारेज गरी गोलमेच सम्मेलनद्वारा राष्ट्रिय राजनीतिक सभाको निर्माण गर्ने ।
४. जारी राष्ट्रघाती संविधान पुनर्लेखन गरी चालू कानुनहरु संशोधन गर्ने ।
५. पङ्गु न्यायपालिका पुनर्गठन गरी जिम्मेवार न्यायप्रणालीद्वारा शीघ्र सच्चा न्याय प्रदान गर्ने ।
६. घोषित आमनिर्वाचन स्थगित गरी देससेवी चुनिने सच्चा बहुमतीय निर्वाचन प्रणाली मार्फत चुनाव गर्ने ।
७. अस्थीर र अनियन्त्रित प्रधानमन्त्रीय प्रणाली परित्याग गरी स्थिर र जननियन्तृत प्रत्यक्ष निर्वाचित राष्ट्रपतीय प्रणाली अवलम्बन गर्ने ।
८. नेपालको साझा राष्ट्रिय नागरिकता नीति निर्माण गरी
सर्वाधिकार सम्पन्न नागरिकता छानबिन आयोग गठन गर्ने । यो अवधिसम्म नागरिकता नपाएर अप्ठेरो परेका भनिएका नेपालीहरुलाई अंगीकृत नागरिकता सरहको अस्थायी निस्सा तत्काल दिएर अप्ठेरो फुकाउने ।
९. झुट्ठा, आप्रवासी विदेसीलाई दिएको नागरिकता खारेज गरी सच्चा, आदिवासी नेपाली मधेसीहरुलाई नागरिकता दिने ।
१०. सार्वजनिक पद धारण गरेका शीर्ष नेतृत्व र व्यक्तित्वहरुको सम्पत्ति छानबिन गरी भ्रष्टाचारद्वारा आर्जित सम्पत्ति कब्जा गर्ने ।
११. राजा वीरेन्द्र र नेता मदन भण्डारी हत्याकाण्डको बैज्ञानिक छानबिन गरी हत्यामा संलग्न सबैलाई कडा कार्बाही गर्ने ।
१२. हाल बहुविवादित MCC, SPP, नागरिकता विधेयक लगायत सन् १९५० को सन्धि, कोशी, गण्डकी, महाकालीजस्ता सम्पूर्ण अराष्टृय, असमान र अपमानजनक सन्धि, सम्झौता र समझदारीहरु खारेज गरी आवश्यकतानुसार नयाँ आधारमा नयाँ सन्धि-सम्झौताहरु गर्ने ।
१३. शिक्षा र स्वास्थ्यमा भएको व्यापारीकरण नियन्त्रण गरी सस्तो, सुलभ र स्तरीय शिक्षा प्रदान गर्ने !
१४. कृषि, उद्योग र पर्यटन प्रबर्द्धनमा जोड दिई राष्ट्रिय आत्मनिर्भर अर्थतन्त्र निर्माण र विकास गर्ने ।
१५. गरीब किसान, श्रमजीवी मजदुर, दलित, महिला, मधेसी, जनजाति आदि विभिन्न शोषित-उत्पीडित वर्ग र समुदायहरुका न्युनतम मागहरु पूरा गरी आम जनताका दैनन्दिन आवश्यकताहरुको परिपूर्ति गर्ने ।
१६. राष्ट्रियता, जनतन्त्र र जनजीविकाका जल्दाबल्दा समस्याहरुको समाधान गरी देसमा सुशासन र शान्ति- सुव्यवस्थाद्वारा दीगो विकास र समृद्धि हासिल गर्दै समाजवाद प्राप्तिको दिशामा अघि बढ्ने ।
उपरोक्त मार्गचित्रमा अघि बढ्न र बढाउन महाधिवेशनले निम्न नाराहरु तय गरोस्, लगाओस् र नवौं महाधिवेशन भव्यता र दिव्यताका साथ सम्पन्न होस् :
१. वर्तमान दलाल सरकार विघटन गरौं !
स्वाधीन देसभक्त सरकार गठन गरौं !!
२. राष्ट्रघाती राष्ट्रियसभा/संसद भङ्ग गरौं !
राष्ट्रिय राजनीतिक सभा/संसद निर्माण गरौं !!
३. वर्तमान संविधानका राष्ट्रघाती प्रावधान खारेज गरौं !
सर्वाधिकार सम्पन्न नागरिकता छानबिन आयोग गठन गरौं !!
४. सच्चा, आदिवासी नेपाली मधेसीहरुलाई नागरिकता तत्काल दिलाऔं !
झुट्ठा, आप्रवासी विदेसीलाई दिइएका नागरिकता खारेज गरौं !!
५. पङ्गू पारिएको न्यायपालिका पुनर्गठन गरौं !
शीघ्र, सुलभ र सच्चा न्याय प्रदान गरौं !!
६. दलाल र दामपन्थीले जित्ने घोषित चुनाव खारेज गरौं !
सच्चा देसभक्त चुनिने नयाँ प्रणाली कायम गरौं !!
७. जनता होऔं होशियार !
दलाललाई गरौं खबर्दार !!
८. सम्पूर्ण देसभक्तहरु एक हौं !
संयुक्त आन्दोलन सशक्त पारौं !!
९. दलाल संसदीय व्यवस्था मुर्दावाद !
जनताको राष्ट्रिय जनवाद जिन्दावाद !!
१०. साम्राज्यवाद तथा दलाल पुँजीवाद मुर्दावाद !
मार्क्सवाद-लेनिनवाद-माओवाद जिन्दावाद !!
११. महान् सहिदका सपनाहरु साकार पारौं !
क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट आन्दोलन अघि बढाऔं !!
१२. नवौं महाधिवेशन सफल होस् !
समाजवाद-साम्यवाद सार्थक होस् !!
धन्यवाद !
लाल सलाम !!
